jueves, 11 de marzo de 2010

Learning To Fly


Hoy he decidido poner un título al más puro estilo Tita Hellen al post, así, con el título de una canción, XD (y no es la primera vez que lo hago, considérense pequeños homenajes encubiertos, XD).

Reflexionando, reflexionando, he pensado en que la vida es un aprendizaje continuo. Aprendemos, para resumir, a vivir. ¿Y qué significa aprender a vivir? Pues de eso va mi reflexipost de hoy...

Aprender a vivir es como aprender a volar (vaya comparación más rara, lo sé, pero eso de volar se me ha metido en la cabeza y de ahí no va a salir si no es escribiéndolo en este post, XD). Uno empieza conociendo cómo hay que manejar los controles, lo que arranca el motor, lo que mueve las partes móviles de las alas (flaps y demás), etc. Luego uno empieza a acumular horas de vuelo, a aprender a realizar maniobras...

En el camino, uno debe saber qué le puede exigir al motor. No se le puede exigir más de lo que éste es capaz de dar, ni se le puede intentar dar más energía de la que ese motor acepta. A veces uno no se da cuenta y, según como es, cree que si aprieta más “el pedal a fondo” (por similitud a un coche lo digo, no tengo ni idea de pilotar un avión) habrá la respuesta esperada. Ays, el avión y la propia experiencia con el volar te van enseñando que no, que si el pedal tiene un límite, de ahí no puedes pasar. Una cosa es la ilusión que le pongas y otra es el propio avión que estás llevando. Y lo mismo con lo del motor. Si has pensado que con la ilusión propia el motor va a seguir tus deseos, te equivocas. Ojo, la ilusión debe seguir existiendo, y además puede que marque una diferencia, haciendo que el "estilo de vuelo", por llamarlo de alguna manera, sea especial, y si es especial puede que alcance límites de otra forma inalcanzables.

Conclusión: No hay que exigir a la vida más de lo que te puede dar, ni ser excesivamente “cándido” como para pensar que la nube azul en la que nos gustaría vivir existe realmente. Hay que disfrutar del momento, eso sí, intentando que lo que se pueda mejorar se mejore, e intentar que esa nube perfecta e idealizada se convierta en una realidad hasta cierto punto, pero las imperfecciones estarán siempre ahí. No querer tanto que lo bueno sea para siempre (mientras estemos aquí) por mucho que sea eso lo que deseemos. Sólo el tiempo dirá si es para siempre (mientras estemos aquí) o no. Como decía la canción, “para siempre me parece mucho tiempo”.

Y he aquí un gran desafío, propuesto por el mismísimo Yoda: “a alejarte de lo que temes perder aprender debes” (la frase original me la sé calcadita: “to let yourself go of what you fear to lose learn you must”). Esto resulta extremadamente difícil. Todos tememos perder algo (o a alguien), y ese miedo también puede llevar al Reverso Tenebroso, así que hay que tener cuidado con estos temores. Si logran controlarnos, acabarán haciéndose realidad, dominando así nuestro destino, por así decirlo (y siguiendo con la comparación friki, XD). Sólo dándonos cuenta de que podemos evitar que controlen lo que hacemos y/o decimos, evitaremos caer en el Lado Oscuro. O dicho de otro friki-modo, que nuestros "tesoros personales" por supuesto que hay que defenderlos e intentar a toda costa no perderlos, pero sin que lleguen a convertirse en algo que nos domine como el Anillo del Poder dominó a Gollum...

Juer, qué friki me ha quedado, y qué ida de olla... (no os preocupéis, si no comprendéis por qué he tenido estas asociaciones de ideas, o simplemente no entendéis nada de este post, no os culparé, yo mismo creo que no lo entiendo del todo, o quizás simplemente soy incapaz de explicarme mejor, pero bueno, ahí que lo dejo escrito).

4 comentarios:

  1. Bien dicho!

    Por un momento pensé que te referias a esta cancion:

    http://www.youtube.com/watch?v=5IJS1rmhI6c

    ResponderEliminar
  2. Jajaja, pues el título es caaaaaaaaaaaasi igual, peeeeeeeero no, XD ^^ (a raíz de escuchar esta canción que has puesto, Hellen, me bajé el "best of" de Foo Fighters, muajajajaja, XD)

    ResponderEliminar
  3. Molt bona la kame-reflexió filosòfica, molt encertada. Per cert, Yoda era d'origen alemany??

    Jordi

    ResponderEliminar
  4. Jo penso que sí perquè posa el verb al final de la frase.

    Destaquem sobre tot la amable menció al torturat Gòlum, sense l'ajut del qual, l'inútil d'en Frodo no hagués pogut llençar l'anell al Mont del Fat...

    ResponderEliminar